၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ဘာေၾကာင့္ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္တာလဲ?

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ဘာေၾကာင့္ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္တာလဲ။ပုဒ္မ ၄၃၆ ကို ဘာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းျပင္ဆင္ဖ်က္သိမ္းဖို႔ လိုအပ္တာလဲ
ေဆာင္းပါးရွင္-မ်ိဳးရန္ေနာင္သိန္း
၂၄.၂.၂၀၁၄ ရက္ေန႔က ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရးွႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး ဗိုလိစိန္မွန္ ကြင္းမွာေဟာေျပာပြဲ၊ေက်ာက္ေျမာင္း ၂၀၀၈ ဖြဲ႔ည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီး လူထုဆႏၵ ေဖာ္ထုတ္ပြဲ၊ ေထာက္ၾကံၿမိဳ႕လူထုဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပြဲစတဲ့ လွဳပ္ရွားမႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္။
ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း ၂၀၀၈ ဖြဲ႔ည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီး လူေျပာအမ်ားဆံုးက ပုဒ္မ ၄၃၆ ကိစၥပါ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔ည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုျပင္ဆင္ရ အလြန္ခက္ခဲေအာင္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ပုဒ္မျဖစ္လို႔ ပုဒ္မ ၄၃၆ (က)ႏွင့္ (ခ) ကုိ ျပင္ဆင္ရမယ္လို႔ေတာင္းဆိုလာၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔ည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၃၆(က) အရ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔ည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ အေရးႀကီးတဲ့ ပုဒ္မေတြလို႔အရင္စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရကယူဆတဲ့ အခန္းက႑ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ စစ္တပ္ကအာဏာကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားမႈကိုအာမခံထားတဲ့ ျပဌာန္းခ်က္ေတြကိုျပင္ဆင္ဖို႔ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ စုစုေပါင္းရဲ့ ၇၅% ေက်ာ္ေထာက္ခံဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ဒါ့အျပင္ ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပၿပီး ျပည္သူတစ္၀က္ေက်ာ္ရဲ့ ေထာက္ခံမဲလိုအပ္ပါတယ္။ပုဒ္မ ၄၃၆(ခ)အရ ပုဒ္မ ၄၃၆(က)မွာ မပါတဲ့ က်န္တဲ့ျပဌာန္းခ်က္ေတြကိုျပင္ဆင္ဖို႔ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္စုစုေပါင္းရဲ့ ၇၅% ေက်ာ္ေထာက္ခံဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။လႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္သူက ေရြးရြယ္ခြင့္ရွိတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ ၇၅% သာရွိၿပီး ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကခန္႔အပ္တဲ့ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅% ပါ၀င္ရတဲ့အတြက္ ပုဒ္မ ၄၃၆ အရ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔ည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ခ်င္ရင္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ့ ဆႏၵသေဘာထားက အလြန္အေရးပါေနပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဆြးေႏြးလိုတာက ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတစ္ခုကို ျပင္ဆင္ရခက္တာ ေကာင္းလား၊ မေကာင္းဘူးလားဆိုတာပါ။ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေတြရဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေတြ အားလံုးနီးပါးဟာ ျပင္ဆင္ရခက္ပါတယ္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒရဲ့ သဘာ၀အရ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊အာဏာ ကိုင္သံုးမည့္သူကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ျပည္သူေတြကိုကာကြယ္ေပးလို႔ပါ။ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေတြဟာ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ ဖြဲ႔စည္းမႈပံုသ႑ာန္ကို ျပဌာန္းေလ့ရွိပါတယ္။ျပည္ေထာင္စု၊ တစ္ျပည္ေထာင္၊ ကြန္ဖက္ဒရယ္၊သမၼတႏိုင္ငံ၊ ဘုရင့္ႏိုင္ငံ အစရွိသျဖင့္ ျပဌာန္းသလို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ၊ တရားစီရင္ေရးအာဏာ စသည့္ အာဏာေတြရဲ့လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ထိန္းေက်ာင္းမႈကုိလည္း ျပဌာန္းရပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံဆိုရင္လည္း ျပည္နယ္ဘယ္ႏွစ္ခုရွိတယ္၊ ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ျပည္နယ္ၾကားအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး၊ တရားစီရင္ေရးက႑ အသီးသီးမွာ အာဏာခြဲေ၀မႈကို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအားျဖင့္ ျပဌာန္းရ ပါတယ္။ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံေတြရဲ့နယ္နိမိတ္၊ ျပည္နယ္ေတြရဲ့နယ္နိမိတ္ အစရွိတာေတြကိုလည္း ဖြဲ႔႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒျဖင့္ သတ္မွတ္ရပါတယ္။ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ အခြင့္အေရးေတြကိုလည္း ကာကြယ္ေပးရပါတယ္။လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံသားေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ လံုျခံဳမႈရွိေအာင္ အာမခံခ်က္ေပး ရပါတယ္။အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတစ္ခုဟာ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး အထက္မွေအာက္အထိ ဘယ္လုိလည္ပတ္မယ္၊ အားလံုးသာတူညီမွ်ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးတဲ့ အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူၾကား၊ မတူညီတဲ့ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာစကားယဥ္ေက်းမႈရွိတဲ့ ျပည္သူေတြအခ်င္း ခ်င္း အတူအကြ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ဘယ္လိုေနထိုင္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ပါ။
အဲ့ဒီလိုသေဘာတူစာခ်ဳပ္ဆိုတာ အာဏာရသူတစ္စုတစ္ဖြဲ႔၊သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႔လိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အင္အားႀကီးသူ၊ လူဦးေရမ်ားသူ၊ စီးပြားေရးေတာင့္တင္းသူေတြက အလြယ္တကူျပင္ဆင္လုိ႔ မရေအာင္ ကာကြယ္ရပါတယ္။ဒါေၾကာင့္မို႔ ဖြဲ႔စည္ပံုအေျခခံဥပေဒေတြဟာ ထံုးစံအရ ျပင္ဆင္ရခက္ေအာင္ လူအမ်ားစုနဲ့ ျပင္ဆင္လို႔မရေအာင္၊ အားလံုးပါ၀င္ၿပီးမွ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရးအရ လူမ်ားစု လူနည္းစုေတြအားလံုး သေဘာတူမွ ျပင္ဆင္လို႔ရေအာင္ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ အေျခခံဖြဲ႔စည္းပံုပါ။
၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကေတာ့ တျခားဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြ၊ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ႏိုင္ငံေတြႏွင့္ မတူပါ။ျပည္သူလူထုအက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္မေပးပဲ စစ္တပ္ရဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံကို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အသြင္ႏွင့္ တရား၀င္ျပဳလုပ္လိုတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ျပည္ေထာင္စုကိုဖြဲ႔စည္းရာမွာ ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသားမ်ား လိုခ်င္တဲ့ တန္းတူညီမွ်ေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို အေျခခံတဲ့ျပည္ေထာင္စုပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ၊ ဗဟိုခ်ဳပ္ကုိင္မႈႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ အႀကီးအကဲ သမၼတကျပည္နယ္၊ တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရအဖြဲ႔ အႀကီးအကဲေတြကို ခန္႔အပ္တာ၀န္ေပးတဲ့ပံုစံပါ။ျပည္နယ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေတာင္မရွိဘဲ ျပည္ေထာင္စုလို႔ေခၚလို႔မရပါဘူး၊ ဥပေဒျပဳေရးမွာဆိုရင္လည္း ျပည္နယ္၊ တိုင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ ဘာဥပေဒျပဳခြင့္မွ မရွိပါဘူး၊ ျပည္နယ္အတြင္းလုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥရပ္ေတြကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ေနပါတယ္။ဒါဟာ ဥပေဒျပဳေရးကို ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာပါ။ဒါဟာ တိုင္းရင္းသားညီကို ေမာင္ႏွမေတြ လိုခ်င္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုပံုစံလံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။တရားစီရင္းေရးက႑မွာလည္း ျပည္နယ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္တရားစီရင္ေရး စနစ္မရွိပါဘူး၊ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ႏိုင္ငံေတြမွာ ျပည္ေထာင္စု၀င္ျပည္နယ္တိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ကိုယ္ပုိင္ဥပေဒျပဳေရ၊ ကိုယ္ပိုင္တရားစီရင္ေရး ယႏၱယားရွိပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ျပည္နယ္ အားလံုးပါ၀င္ေရးဆြဲသေဘာတူထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒရဲ့ အေျခခံစံႏႈန္းေတြႏွင့္ေတာ့ ကိုက္ညီမႈရွိရပါတယ္။အခုျမန္မာျပည္ကို ျပည္နယ္(၇) ခု တုိင္းေဒသႀကီး (၇) ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းရမည္လို႔ ဘယ္သူဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါလဲ။တိုင္းရင္းသားဗမာေတြလား၊ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုေတြလား၊ ျပည္သူေတြ တစ္ရပ္လံုးလား။၁၉၇၄ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက သူ႔စိတ္တိုင္းက်ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ပံုစံအတိုင္း ျပည္နယ္ (၇) ခု တိုင္း (၇) ခု ရွိေနတာပါ။ဒါကိုျပည္သူေတြက ဘာကိုဘာမွ သိခြင့္မရ ေျပာခြင့္မရတဲ့ အေျခခံဥပေဒပါ။
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကို ဘယ္လိုဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္မယ္ဆုိတာ ကိုကိုယ္တိုင္ဘာမွ ၀င္ေရာက္ပတ္သတ္ေျပာဆိုခြင့္မရွိဘဲ အာဏာရွင္လူတစ္စုကေရးခ်င္သလို ေရးထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ကို ျပည္သူေတြအေနႏွင့္ အလြယ္ကူဆံုးျပင္ဆင္ႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ဒါေၾကာင့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒျပင္ဆင္ျခင္းဆိုင္ရာဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၃၆ ကို အရင္ဆံုးျပင္ရပါမယ္။
ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းပံု၊ ျပည္နယ္ေတြရဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး၊ တရားစီရင္ေရးေတြကို ဗဟိုက ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ျပည္နယ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ရွိတဲ့အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါဆို ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္တစ္ခုျဖစ္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ႏွင့္ တန္းတူညီမွ်ခြင့္ရွိရမယ္လို႔ ဆိုထားတဲ့အတြက္ တိုင္းရင္းသာအခ်င္း တန္းတူညီမွ်မႈရွိလား၊ ျပည္နယ္အခ်င္းခ်င္းတန္းတူညီမွ်ခြင့္ရွိလား လို႔ ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံအားလံုးနီးပါးရဲ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ ရွိေလ့ရွိပါတယ္။အဲဒါ ကို Bi-cameral Legislature လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ထားရွိရတာက လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္ပဲထားရွိမယ္ဆိုရင္ အဆင္မေျပလို႔ပါ။လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို လူဦးေရးအခ်ိဳးက်စနစ္ႏွင့္ လူဦးေရတစ္ေထာင္မွာ ကိုယ္စား လွယ္တစ္ေယာက္၊ တစ္သိန္းမွာ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ စသည္ျဖင့္ ရွိေလ့ရွိပါတယ္။အဲဒီအခါမွာ လူဦးေရ မ်ားတဲ့လူမ်ိဳးစု၊ ျပည္နယ္က လႊတ္ေတာ္မွာ ကုိယ္စားလွယ္ဦးေရပိုမိုရရွိၿပီး ဥပေဒျပဳေရးမွာ လူဦးေရမ်ားတဲ့ လူမ်ိဳးစု၊ ျပည္နယ္က လႊမ္းမိုးသြားေလ့ရွိပါတယ္။ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူဦးေရအခ်ိဳးက် ကိုယ္စားလွယ္ လြတ္မယ္ဆိုရင္ ဗမာတိုင္းရင္းသားက အလြန္အကြ်ံ လႊမ္းမုိးသြားမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ထားရွိရပါတယ္။ေအာက္လႊတ္ေတာ္ သို႔မဟုတ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က လူဦးေရအခ်ိဳးက်ႏွင့္ျဖစ္ၿပီး အထက္လႊတ္ေတာ္ သို႔မဟုတ္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကို လူမ်ိဳးစုအလိုက္ သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္အလိုက္ လူမ်ိဳးစုတစ္မ်ိဳး၊ ျပည္နယ္တစ္ခုကို ကိုယ္စားလွယ္ဆယ္ေယာက္ဆို ဆယ္ေယာက္သတ္မွတ္ ၿပီးဖြဲ႔စည္းရပါတယ္။လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ကိုအာဏာ တူေပးရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္ခ်င္းစီ ဥပေဒၾကမ္းတစ္ခုအေပၚသီးျခာခြဲၿပီးဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။သို႔မွသာအျပန္အလွန္ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္မွာပါ။ လူဦးေရ အခ်ိဳးက်ႏွင့္ ကိုယ္စားလွယ္ရရွိထားတဲ့ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ သို႔မဟုတ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ ဥပေဒ ၾကမ္းတစ္ခုကို မဲခြဲဆံုးျဖတ္ရန္ လူဦးေရမ်ားတဲ့ လူမ်ိဳးစု သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက အႏိုင္ရမွာပါ။ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီဥပေဒၾကမ္းကို လူမ်ိဳးစုတစ္စု သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္ တစ္ခုခ်င္းအလိုက္ လူဦးေရတူညီစြာဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္ သို႔မဟုတ္ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္မွာ ထပ္မံမဲခြဲဆံုးျဖတ္ေစခ်င္းအားျဖင့္ အကယ္၍ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဥပေဒ တစ္ခုကို ေအာက္လႊတ္ေတာ္ကအတည္ျပဳျပဌာန္းခဲ့ရင္ အထက္လႊတ္ေတာ္က ပယ္ခ်လို႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့လက္ရွိ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာမွာ လူဦးေရအေျခခံဖြဲ႔စည္းထားတ့ဲ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည္နယ္တစ္ခု တိုင္းေဒသႀကီးတစ္ခုကို ကိုယ္စားလွယ္ ၁၂ ဦးစီးပါ၀င္တဲ့ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဆိုၿပီး လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားပါတယ္။အေပၚယံသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ရင္ တျခားဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံေတြရဲ့ ပံုစံအတိုင္း ျပည္ေထာင္စုအဆင့္မွာ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ ရွိေနတယ္လို႔ ျမင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လူဦးေရကိုအေျခခံတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ ေတာ္မွာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ ၃၃၀ ကေန ကိုယ္စားလွယ္စုစုေပါင္း ၃၃၀ ရွိပါတယ္။ တပ္မေတာ္ သားကိုယ္စာလွယ္ ၁၁၀ နဲ႔ေပါင္းလိုက္ရင္ ၄၄၀ ရွိပါတယ္။ေသခ်ာတာက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဟာ လူဦးေရ အခ်ိဳးက်ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့အတြက္ လူဦးေရအမ်ားစု ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို လႊမ္းမိုးထား ႏိုင္ပါတယ္။အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္မွာေတာ့ ျပည္နယ္တစ္ခုတိုင္းေဒသႀကီးတစ္ခုကို ကိုယ္စားလွယ္ ၁၂ ဦးစီနဲ႔ ေရြးေကာက္ခံကိုယ္စားလွယ္ ၁၆၈ ဦးရွိပါတယ္။တပ္မေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေလးပံုတစ္ပံု ၅၆ ဦးရွိပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ရွမ္းျပည္နယ္ကေရြးေကာက္ခံကိုယ္စားလွယ္ ၁၂ ဦး၊ မြန္ျပည္နယ္ ၁၂ ဦး၊ ကရင္ျပည္နယ္၁၂ ဦး၊ စသျဖင့္ ျပည္နယ္တစ္ခုစီမွာ ကိုယ္စားလွယ္ ၁၂ ဦးရွိပါတယ္။တိုင္းေဒသႀကီးတစ္ခုမွာ ကိုယ္စားလွယ္ ၁၂ ဦးနဲ႔ တိုင္းေဒသႀကီး ၇ ခုအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ ၈၄ ဦး ရွိပါတယ္။ဆိုလိုတာက တိုင္းေဒသႀကီးေတြမွာ ဗမာတိုင္းရင္းသား အမ်ားစုေနထိုင္တဲ့အတြက္ ဗမာတိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္က အမ်ားစုျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ရွိေသာ္လည္း လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စလံုးမွာ ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြကပဲ လႊမ္းမိုးေနတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ဒါဟာ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္မႈတစ္ခုျဖစ္တဲ့ တန္းတူညီမွ်ေရးအေပၚအေျခခံထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ပံုစံ (Bicameral Legislature) ရဲ့ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ လူမ်ိဳးစုတစ္ခု သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္တစ္ခုက ျပည္ေထာင္စုဥပေဒျပဳေရးကို တစ္ဖက္သက္လႊမ္းမိုးမႈမရွိေစရ ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုဆန္႔က်င္ေနပါတယ္။ဒါ့အျပင္ ဥပေဒၾကမ္းတစ္ခုကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ေပါင္းၿပီးဆံုးျဖတ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရပုိမ်ားတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကပဲ အျမဲအသာစီးရေနမွာပါ။ဒါကလည္း ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္မႈျဖစ္တဲ့ တန္းတူညီမွ်ေရးအေပၚအေျခခံထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ အာဏတူေပးရမယ္ အျပန္အလွန္ထိန္းေက်ာင္းမႈရွိရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ဆန္႔က်င္ေနပါ တယ္။ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ဟာ ဖြဲ႔စည္းပံု အရေကာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပံုအရပါ ျမန္မာျပည္တိုင္ရင္းသားညီကိုေမာင္ႏွမေတြ လိုလားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္မႈနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနပါတယ္။ဒါေၾကာင့္မို႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုျပင္ရပါမယ္။အဲ့ဒီလိုျပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႕ အတြက္ ပုဒ္မ ၄၃၆ ကို အရင္ျပင္ရပါမယ္။
ဆက္လက္ေရးသားတင္ျပပါမည္
မ်ိဳးရန္ေနာင္သိန္း
(၂၄.၂.၂၀၁၄) (ည ၈း၀၀ နာရီ)